Hið frjálsa fjármagn

Það er ljóst að sjálfstæðir atvinnuleikhópar verða að sameinast í að ná í  það fjármagn sem er í boði hjá atvinnulífinu til listsköpunar.  Opinberar sviðslistastofnanir, hátíðir og félög eru dugleg að ná í þetta fjármagn sem fyrirtæki ráðstafa í formi styrkja/samstarfssamninga til listastarfsemi.  Það er ljóst að að atvinnuleikhópar þurfa að klófesta stærri hluta af þessu fjarmagni til að ekki skapist meira ójafnvægi í sviðslistaumhverfinu á Íslandi.  

Hvers vegna gengur ríkisstofnunum, hátíðum og  félagasamtök sem eru á föstum fjárlögum betur að ná í þetta fjármagn hjá einkaaðilum frekar en atvinnuleikhóp?  Er það þekkingarskortur einkageirans á því umhverfi sem sjálfstæðir atvinnuleikhópar búa við?  Eða er það af því að atvinnuleikhópar hafa ekki tíma né fjármagn til að ná í þessa peninga?

Það er erfitt að reka leikhóp sem hefur enga tryggingu fyrir samfelldri starfsemi.  Það umhverfi sem flestir búa við er bundið því að sækja um verkefnastyrki á hverju ári til ríkis eða sveitafélags án þess að það sé nein trygging fyrir því að sá styrkur fáist.  Ef leikhópur vinnur í ,,happadrættinu" hjá Menntamálaráðuneytinu fær hann aðeins 50% af heildar uppsetningakostnaði verkefnisins.  Styrkir sveitafélaga eru yfirleitt ekki hærri en 1-12% af uppsetningakostnaði verkefna.  Þá er eftir að fjármagna restina.  Þeir sem reka atvinnuleikhópa eru yfirleitt listamennirnir sjálfir.  Þeir sjá í flestum tilfellum um reksturinn ásamt því að skrifa, leika, leikstýra, sauma, smíða, þrífa o.s.frv.  Oft á tíðum er ekki mikill tími aflögu í markaðsstarfið.  Sem betur fer hafa áhorfendur verið duglegir að mæta á sýningar atvinnuleikhópa.  

Það er alveg ljóst að samfélagsleg ábyrgðartilfinning fyrirtækja er að aukast og nóg er til af peningum.  Nú þarf að hefjast handa við að ná í þá!